پروردگار، به درگاه تو پناه می­آورم و تو نیز پناهم بخش تا موجودی آزمند و خوشتن دوست نباشم. مگذار که صولت خشم، حصار بردباری مرا درهم بشکند وحمله­ ی حسد، مناعت فطرت مرا به خفت و مذلت فروکشاند.

پروردگارا، از خصلت طمع که دنائت آورد و آبرو ببرد؛ از بدخویی که دل دوستان بشکند و به دشمنان نشاط و نیرو بخشد؛ از لجاج شهوت که همت­های بلند را پست سازد و پرده­ی عفاف و عصمت پاک زند، به درگاه تو پناه می­آورم.

پرورگارا، از حمیت­های جاهلانه وعصبیت­های ناهنجار که حرمت انسانیت پاس ندارد و به حریم اجتماع پای تعدی و تجاوز بگذارد، به ذات اقدس تو پناه می­برم.

پروردگارا، روامدار که سر به دنبال هوس بگذارم و در ظلمات جهل و ضلال، از چراغ هدایت به دو رفتم و ببیغوله را از شاهراه باز نشناسم. روامدار که به خاطر هوس خویش، پای بطلان بر عنوان حق گذارم و باطل را بر حق برگزنیم.

خدایا، به درگاه تو پناه می­آوریم که هم چون فرومایگان از کار و کردار خویش راضی باشیم و در برابر دیگران، گردن کشانه، لب به خود ستایی بگشایم الهی، روامدار که پنهان ما از پیدای ما ناسوده­تر باشد؛ یا ارحم الرحمین.

                                                                                        (صحیفه سجادیه، ترجمه­ی جواد فاضل دعای8)