ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی

                                            نروم جز به همان ره که توأم راه نمایی

همه در گاه تو جویم همه از فضل تو پویم

                                            همه توحید توگویم که به توحید سزایی

تو حکیمی تو عظیمی تو کریمی تو رحیمی

                                            تو نماینده­فضلی تو سزاوار ثنایی

نتوان وصف توگفتن که تو در فهم نگنجی

                                            نتوان شبه تو گفتن که تو در وهم نیایی

هه عزی و جلالی همه علمی و یقینی

                                            همه نوری و سروری همه جودی و جزایی

همه غیبی تو بدانی، همه عیبی تو بپوشی

                                            همه بیشی تو بکاهی، همه کمی تو فزایی

لب و داندان سنایی همه توحید تو گوید

                                            مگر از آتش دوزخ بودش روی رهایی

                                                                        (دیوان حکیم سنایی)

مزار بی­نشانه

دل غریب من از گردش زمانه گرفت

                                         به یاد غربت زهرا (س) شبی بهانه گرفت

ز پشت پنجره­ی دیدگان پر اشکم

                                         سراغ مدفن پنهان و بی­نشانه گرفت

نشانه شعله و دود و نوای زهرا (س) را

                                         توان هنوز زدیوار و بام خانه گرفت

مصیبتی است علی(ع) را که پیش چشمانش

                                         عدو، امید دلش را به تازیانه گرفت

چه گفت فاطمه، کان گونه با تأثر و غم

                                                علی مراسم تدفین او شبانه گرفت

فراق فاطمه (س) را بو تراب باور کرد

                                                شبی که چوبه­ی تابوت را به شانه گرفت

                                                                                    (سید فضل الله قدسی)

پروردگار، به درگاه تو پناه می­آورم و تو نیز پناهم بخش تا موجودی آزمند و خوشتن دوست نباشم. مگذار که صولت خشم، حصار بردباری مرا درهم بشکند وحمله­ ی حسد، مناعت فطرت مرا به خفت و مذلت فروکشاند.

پروردگارا، از خصلت طمع که دنائت آورد و آبرو ببرد؛ از بدخویی که دل دوستان بشکند و به دشمنان نشاط و نیرو بخشد؛ از لجاج شهوت که همت­های بلند را پست سازد و پرده­ی عفاف و عصمت پاک زند، به درگاه تو پناه می­آورم.

پرورگارا، از حمیت­های جاهلانه وعصبیت­های ناهنجار که حرمت انسانیت پاس ندارد و به حریم اجتماع پای تعدی و تجاوز بگذارد، به ذات اقدس تو پناه می­برم.

پروردگارا، روامدار که سر به دنبال هوس بگذارم و در ظلمات جهل و ضلال، از چراغ هدایت به دو رفتم و ببیغوله را از شاهراه باز نشناسم. روامدار که به خاطر هوس خویش، پای بطلان بر عنوان حق گذارم و باطل را بر حق برگزنیم.

خدایا، به درگاه تو پناه می­آوریم که هم چون فرومایگان از کار و کردار خویش راضی باشیم و در برابر دیگران، گردن کشانه، لب به خود ستایی بگشایم الهی، روامدار که پنهان ما از پیدای ما ناسوده­تر باشد؛ یا ارحم الرحمین.

                                                                                        (صحیفه سجادیه، ترجمه­ی جواد فاضل دعای8)